[#AttijewskaTrip] Lublin / Lublino

Nel nostro viaggio a ritroso, a distanza di ormai 6 mesi, eccoci arrivati a ricordare Lublin, per gli amici italiani, Lublino. No no, non Dublino: proprio Lublino.

Sorpresi, eh? Non sapevate esistesse, vero? Ebbene si, e non è nemmeno piccola: con 350mila abitanti è il capoluogo del voivodato omonimo.

Ed è molto carina, perlomeno la città vecchia (Stare Miasto), oltre all'omonimo castello nelle vicinanze (Zamek Lubelski): sono davvero parecchie le cose belle da vedere in pochi metri. E' chiaro, forse in una giornata intera si riesce a vedere davvero tutto... ma se uno sta girando per la Polonia, o capita lì vicino (più o meno come è capitato a noi) vale la pena di programmare una giornata di visita.

Veniamo alla parte gag (so che siete qui per questo): il giorno in cui abbiamo visitato la città erano in corso in Polonia gli Europei Under 21 di calcio, e Lublin era sede del ritiro delle nazionali di Polonia, Slovacca, e Svezia, che insieme all'Inghilterra componevano il girone A, e avrebbero giocato  tra la Kolporter Arena di Kielce e l'Arena Lublin.

La faccio breve: a 28 ore dal calcio di inizio di Polonia-Svezia (ventotto ore prima! cioè il pomeriggio del giorno prima) Lublin già era letteralmente invasa dai tifosi svedesi, che con le loro maglie gialle di Ibrahimovic, Ljungberg, Andersson & co. e le loro corna in testa da nordici, bevevano caterve di pinte seduti ai tavolini dei bar, intonando cori e aizzando la folla.

Non credevo che l'Under 21 svedese avesse così tanto seguito, ma evidentemente il rapporto tra il costo della vita svedese e quello polacco ha spinto migliaia di turisti svedesi a scegliere la Polonia come meta delle vacanze, utilizzando come pretesto gli Europei di calcio Under 21.

(Non interessa a nessuno, probabilmente nemmeno agli sbronzoni svedesi di cui sopra e di cui segue la foto, ma la partita è finita 2-2).

In giallo, svedesi ubriachi

Altre cose belle da visitare sono sicuramente il parchetto di Plac Litewski ("piazza lituana", ma non mi ricordo perché si chiama così) con la sua bella fontana/piscina dove i bambini vanno a sguazzare e il parcone Ogròd Saski ("giardino sassone").

Dai, questo blog non è la Lonely Planet e nemmeno Trip Advisor quindi le varie cose belle ve le cercate su internet per gli affari vostri: volevo solo segnalarvi che qui il 9 settembre, alla Lublin Arena (dopo averla pulita dai bicchieri di plastica delle birre bevute dagli svedesi) si è tenuto un epocale concerto "tricolore" con Sabrina (Sabrina e basta: qui in Polonia si dà già per scontato che il cognome sia Salerno), Drupi, Al Bano & Romina Power, e Stefano Terrazzino.

Stefano Terrazzino è uno di quegli italiani che non hanno voglia di lavorare e vanno all'estero, dove scoprono che anche lì bisogna lavorare, e allora si mettono a fare i camerieri con il sogno nel cassetto dello spettacolo. A un certo punto, scatta la truffa made in Italy: qualche video artefatto su youtube, qualche montagna di like comprata, un po' di sano finto article marketing in italiano (che tanto all'estero non capisce nessuno) e si convince la popolazione locale di essere una stella dello spettacolo italiana in fuga da un paese allo scatafascio (la storia del paese allo scatafascio è l'unica cosa vera in tutto questo).

Così, all'improvviso, l'italiano emigrante torna a cantare, e visto che magari due note le sa mettere in fila veramente, diventa una star dello showbiz polacco (se ce l'ha fatta Il Volo, ce la può fare anche lui), e diventa famoso tanto quanto Matteo Becucci in Italia. Chi? Ecco, vedi?

Un giorno arriverà l'Euro in Polonia e arriverà anche la crisi, e Stefano Terrazzino tornerà a fare il cameriere.

TUTTO VERO - Stefano Terrazzino & friends

(Ciao Stefano, so che stai leggendo: fatti una risata, e una pizza con l'ananas al tavolo 4, forza. Per tutti gli altri, cercatevi la sua storia su Google.)

- Atti -

Tyle czasu minęło, a my jeszcze mamy kilka opowieści z #AttijewskaTrip dla Was! Tak, tak, dokładnie tego z czerwca (ups, mamy listopad?). Zgodnie z tytułem - czas na kilka słów o Lublinie!

Z mojego rodzinnego miasta mam blisko do Lublina, ale tak się złożyło, że nigdy tam nie byłam. Nie licząc jakiejś wyprawy z tatą z czasów mocno szczenięcych oraz wycieczek szkolnych. Okazja się nadarzyła, kiedy byliśmy z Enrico u moich rodziców - samochód jest, czas jest, więc w drogę!

Lublin ma swoją magię. W sumie zastanawiałam się, dlaczego nie poszłam tam na studia :D
Ogólnie na czas naszej wycieczki do Lublina, rozgrywały się jakieś mecze Under21 (ja tam się nie znam, ale dużo Szwedów było. O ironio, zważywszy na przegraną Włochów ze Szwedami). W związku z powyższym, ludzi było sporo :D Pełne bary, pijani Szwedzi. Generalnie dobra atmosfera.
Co widzieliśmy? Ogród Saski, Plac Litewski, no i oczywiście Stare Miasto. Nie miałam ochoty wracać do domu, ale trzeba było. Miasto bardzo urokliwe, chętnie wybiorę się tam ponownie :)
Problemów z parkingiem nie było. Obiad - hmm, wydaje mi się, że byliśmy tutaj. Brzuchy były pełne i zadowolone :D

-Maja-

Wróciliśmy! / Siamo tornati!

Jeżeli chodzi o mnie, powód mojego milczenia znajduje się na załączonym obrazku:

Witam się tym razem jako magister ekonomii. Niby nic nadzwyczajnego, ale jednak mam satysfakcję uregulowania kolejnej rzeczy i zamknięcia pewnego etapu :) Bardzo przyjemnego zresztą etapu, ale czas iść do przodu.

Kilka dni temu wróciłam do włoskiego gniazdka, studia mam już z głowy (przynajmniej jak na razie). Dlatego możemy wrócić na bloga!

-Maja-

Come avrete intuito dall'immagine qui sopra, la Maja si è ri-laureata (laurea magistrale in Economia, per essere precisi)... se vi stavate chiedendo che fine avessimo fatto, questa è una buona spiegazione della nostra assenza. Presto torneremo con i nostri post!

- Atti -

[#AttijewskaTrip] Łódź

A Lodz si tifa Widzew / Jedyna rzecz, jaką słyszał Enrico o Łodzi :D

Benché siamo molto lontani dalle ferie (nel senso che le abbiamo finite quasi due mesi fa), è ora di continuare il nostro racconto... anche perché voi magari in ferie ci siete ancora, quindi ci sta benissimo.

Andando a ritroso, prima di Bratislava, siamo stati a Lodz... che si pronuncia proprio "lodz" se usate il nome inglese, ma si dice "uch" se usate il nome polacco.

Lodz è una cittadina post-industriale poco ridente ma molto divertente. Il governo polacco sta investendo parecchio nella riconversione di questo ex-polo industriale, e quindi la città si sta rimodernando ad un ritmo altissimo. La Maja, dopo appena 10 mesi che non passava in città, era di continuo a dire "ma questo qui non c'era, questo non era così" ecc. ecc.

A Lodz ci sono 700mila abitanti, che la fanno una delle più grosse città della Polonia, e un po' di Università. E' appena stata rifatta la stazione dei treni (ora dovranno fare i treni, però... nel senso che bisognerà servire un po' meglio il resto della Polonia) e c'è un bellissimo centro commerciale (Manufaktura) che è un grande come un quartiere, dove all'interno trovano anche posto cinema, locali, attività per bambini, insomma non è solo il posto per fare la spesa che tutti in fondo amiamo e odiamo allo stesso tempo, da buoni occidentali figli del capitalismo.

Ma la cosa più bella di Lodz, in particolare se te la mostra uno studente universitario, è senza dubbio la Piotrkowska: 4 km (anche se wikipedia dice 7) di monumenti, piazzette, locali, negozi, locali, gente che beve, locali, locali.
Poi a Lodz si gira bene perché ci sono gli autobus e i tram.

I prezzi sono ancora buoni, comparati con il resto della Polonia. Tanti giovani (come in tutte le città universitarie) e anche tanta cordialità. In giro si parla inglese senza troppi problemi.

Insomma, non ho fatto l'Erasmus, ma se dovessi farlo ora, Lodz tutta la vita. (Oppure Cracovia).
Discorso a parte meriterebbe il mondo "studentato" ma questo forse è un capitolo per conto suo... ok, vi lascio al racconto della Maja, che avendo vissuto lì per 4 anni, avrà un punto di vista diverso.

- Atti -

Trochę czasu minęło, co? To teraz (skoro już stosujemy chronologię wsteczną) czas na Łódź. W sumie byliśmy tam dwa razy. Pierwszy raz - żebym zdała egzamin. Drugi - w celach czysto towarzyskich ;)

Łódź jest dla mnie super miejscem. Spędziłam tu 4 lata i choć postrzegana jest jako szare, brzydkie miasto - ja tak nie uważam!
Po 10 miesiącach nieobecności co chwila nie mogłam się nadziwić, ile się zmieniło! Serio, zupełnie inna komunikacja miejska, nowe budynki, kolejne remonty (to akurat jak zawsze, ale faktem jestm, że remontują teraz inne rzeczy!). Aż szkoda, że miałam tak mało czasu na przyjrzenie się wszystkim zmianom.
W każdym razie dobrze się tam żyło. I fajnie się ją pokazywało Enrico.
Nawet zakupy w Manufakturze zrobił! W swojej części się nie przyznał, ale odwiedziliśmy House, gdzie dokonał shoppingu. Ok, to ja się dłużej po sklepach kręciłam, ale to on coś kupił :D Cóż, takie sieciówki z polskimi cenami to fajna sprawa dla kogoś, kto pracuje w kraju z Euro :P
Ba, kiedy przyjechaliśmy drugi raz, kolację nawet tam zjedliśmy - Manufaktura dobra na wszystko :D
Ale to, co chciałam mu pokazać przede wszystkim - Piotrkowska. Przyjechaliśmy do Łodzi w poniedziałek i wyjechaliśmy w środę. Czyli dwa wieczory spędzone na miejscu. Obydwa na Piotrkowskiej, bo gdzieżby indziej? Bary, dyskoteki (no dobra, w tych dniach dyskoteki raczej były nieczynnem ale bary działały jak najbardziej!) i ogólnie ulica pełna życia. Nawet w poniedziałkową noc. Rzecz jasna nie tak bardzo jak w weekend w trakcie roku akademickiego ;) Ale pusto nie było.

Dużo mogłabym napisać na temat Łodzi. Ale nie zmieściłoby się tutaj :) I byłoby dosyć nieobiektywne, bo czuję do tego miasta wielki sentyment. W każdym razie to dla mnie miejsce, w którym naprawdę coś się dzieje. I nie mogę się doczekać, kiedy tam wrócę w odwiedziny :)

-Maja-

[#AttijewskaTrip] Bratislava / Bratysława

E' succeso qui / To się wydarzyło tutaj

Zacznijmy może od końca... A mianowicie od Bratysławy, którą potraktowaliśmy jako przystanek w drodze powrotnej do Włoch. Dotarliśmy do miasta akurat na kolację. Więc hotel, rozpakowanie się, kąpiel (mieli wannę!!) i idziemy w miasto.

Cóż, co do szczegółów na temat Bratysławy i moich odczuć, zaproszę Was na swojego bloga :)

W każdym razie scenka ładna: środowy wieczór, snujemy się po mieście, zadowoleni, że już jutro wieczorem będziemy w domu, zamówimy sobie włoską pizzę, a w piątek będziemy mieli caaały dzień na ogarnięcie mieszkania - w końcu w sobotę goście przyjeżdżają! Ah, wreszcie, jutro pizza... Ok, ale teraz wracamy do hotelu spać.

Wszystko ładnie pięknie, obudziliśmy się na czas, zjedliśmy śniadanie (które było opóźnione no ale jak się zaraz dowiecie - to był najmniejszy problem z całego dnia), wyciągamy walizki do samochodu i ruszamy!

A jednak nie.

Samochód nie odpala. Cóż, przecież nie mogło się nic zepsuć jeszcze w Polsce, Bratysława jest idealnym miejscem do tego. A ostatni dzień podróży to przecież idealny moment :)

Ok, Enrico dzwoni do ubezpieczyciela i wyjaśnia sprawę.

Po 3 godzinach przyjeżdża laweta. Kierowca nie zna angielskiego. No dobra, ok, to kierowca, nieważne. Istotne, że dogadamy się w biurze. Poza tym ja po polsku, on po słowacku i jakoś się porozumieliśmy.

Dojeżdżamy do biura. Zaznaczamy, że dogadamy się po włosku, polsku albo angielsku. Pani twierdzi, że "ok, no problem! do you want coffee or water?". Oj wodę to poprosiłam, bo nie dość, że ciepło na dworze, to do tego gorąca sytuacja. "Ok, water? With eee yyy menta eee yyy MINT!??".

Zaczyna się ciekawie. No ale dobra, co mnie obchodzi, czy zna nazwy jakiejś zieleniny. Przecież ona tu ma nas obsłużyć w sprawie samochodu, więc nieważne.

Hmmm. No ciężko się było porozumieć. Tomorrow czy yesterday - dla pani to nie robiło różnicy.

- we can bring out our things from the car?

- ah car, yes, you can take a car!

(w tym miejscu włączył się pan, który zaczął jej tłumaczyć po słowacku, że my samochodu zastępczego nie dostaniemy za darmo, ale musimy zapłacić; zaczęłam się zastanawiać, o co chodzi? Chcemy wziąć tylko nasze walizki!)

- yy but we need to leave you our car because is broken!

- yes, you can take a car, but you need to pay and you need to go up, here!

Po jakichś dwóch minutach udało nam się wytłumaczyć, o co nam chodzi, uff.

- where you hava hotel?

- we don't have one

I tutaj pani do pana: "super! nie mają nawet hotelu, ciekawe gdzie ja ich teraz zawiozę!" - no tak, przecież zabukowaliśmy hotel na jedną noc dłużej, na wypadek, gdyby nam się samochód zepsuł :)

Uff, udało się zabukować jakiś hotel, pani nas odwiozła, przepraszając za swój angielski. Będzie dobrze, mówi się trudno. I tak spędziliśmy dodatkową noc i większość dnia kolejnego w Bratysławie.

Ale to nie koniec :)

Na drugi dzień odebraliśmy samochód. "Your battery isn't ok".

Aha, akumulator na wykończeniu. Ale... przecież zostawiliśmy auto u mechanika, nie mogli zadzwonić, żeby spytać, czy zmienić też akumulator? Niee, przecież możemy jechać 800 kilometrów bez problemu :) Ok, my już chcemy do domu! Jest piątek po godzinie 16, przed nami długa trasa. Zapłacone i jedziemy. W sumie kiedy Enrico płacił, spytałam go, czy to normalne, że nie poprosili go o podpis. W sumie tłumaczył, że trzeba podpisać, ale nikt długopisu do ręki nie dał więc ok... Ruszamy więc, nareszcie!

Telefon.

Proszę wrócić, potrzebujemy podpisu.

Serio?

Dobrze, że chociaż w barach jako tako znają angielski:

Dotarliśmy do Włoch prawie o północy. Ale nie do domu. Przypomnę, że mieliśmy wrócić w czwartek wieczorem, bo w sobotę mieliśmy mieć gości.

Więc całe szczęście, ale nasi goście przenocowali nas z piątku na sobotę (za co jesteśmy im baaaardzo wdzięczni!), a my zabraliśmy ich w sobotę rano do siebie.

Wspomnę jeszcze o Diego. Diego w sumie dał pomysł na tego bloga. Kiedy byliśmy w Pradze (zatrzymaliśmy się w niej w drodze do Polski), Enrico dostał wideo od przyjaciół. A na wideo Diego mówi:

"życzę ci, żeby twój samochód się zatrzymał w Bratysławie"

Dzięki Diego!

Cóż, do Bratysławy chyba nie wrócimy...

- Maja -

Cominciamo dalla fine del nostro #AttijewskaTrip : BRATISLAVA. Che ha sempre avuto un nome bellissimo. Sembra già il nome di una tragedia, no? Tipo Srebrenica. Per fortuna non ho notizie di tragedie (perlomeno non in epoca moderna), che poi tanto alla fine le tragedie sono sempre tragedie ovunque accadano.

Allora, di Bratislava posso dire che c'è un centro molto carino, un bel castello, un paio di musei, ecc ecc, ma si visita tutto in due giorni, occhio e croce. Appena fuori dal centro è abbastanza brutto e costruito a cazzo di cane. Cioè, tipo, attaccato alle mura del castello, ci sono delle palazzine. Beh, ma proprio con tutto lo spazio vuoto della Slovacchia, proprio lì dovevate fare le case? E tante case in rovina, anche in centro/vicino al centro. E poi fuori dal centro (stazione dei treni compresa, come sempre) c'è proprio un clima un po' ..."dodgy".
Non tutti parlano inglese, e tra quelli che lo parlano, non tutti lo parlano bene. Non c'è nemmeno tantissima gentilezza e cortesia. I prezzi più bassi che in Italia ma non bassissimi (alla fine è pur sempre una capitale turistica).
Insomma, la consiglio per un weekend volante "ven-sab-dom" per coppie, famiglie o per una zingarata di amici giovani 18-39 (di entrambi i sessi)... ma davvero, non oltre i 3 giorni.
E se devo fare una lista di città da visitare in Europa, penso che Bratislava possa essere oltre il 50esimo posto.
Detto questo, mi è piaciuta.

Ah, poi siamo rimasti a piedi con la macchina (come vi racconta la Maja in polacco qui sopra, usate google translate) e vi assicuro che restare a piedi con la macchina all'estero sono sempre due gran maroni, soprattutto a Bratislava.

- Atti -

[#AttijewskaTrip] Aperto per ferie / Otwarte podczas wakacji

Ebbene si, neanche inizia l'estate giugno e per noi è già il tempo di andare in ferie. Tralasciando i motivi che vi spiegherà la Maja in polacco, per noi sarà occasione per visitare Praga, parte della Polonia, e Bratislava.

Seguiteci nelle nostre avventure! Forse scriveremo qualche post, forse no, quindi il modo migliore è seguirci su Facebook ( www.facebook.com/wlochypolonia ) e nei nostri account Instagram ( @enricoatti e @maja_mac ) perché prevalentemente il nostro pigro racconto di viaggio prediligerà foto a cazzo di cane accompagnate da brevi didascalie poco esplicative.
Hashtag: #AttijewskaTrip

Perlomeno, io farò così.

- Atti -

Sesja, sesja, a my na wakacje!

No dobra, tak na serio, to muszę pojechać do Polski zdać egzamin z zeszłego semestru. I tak od słowa do słowa, doszliśmy do wniosku, że możemy ten fakt wykorzystać. Enrico Polskę już zwiedzał (nawet widział miejsca, których ja nie widziałam!). Ale nie okolice w których się wychowałam i gdzie studiowałam. Więc jest okazja :) Po drodze zahaczymy o Pragę i Bratysławę.

Nie wiem jeszcze, czy ten wypoczynek* da nam zastrzyk weny i kreatywności, czy nas rozleniwi do reszty. W każdym razie Ati podlinkował wyżej nasze social media - zaglądajcie!

(ja na pewno niczym nastolatka będę wrzucać sporo instastories; pewnie i kilka snapów <@may9313> zrobię, a co!)

(*ok, tak na serio to jestem w połowie mojej ostatniej sesji na studiach - równo w połowie naszego wyjazdu mam egzamin, a potem we Włoszech co najmniej jeden + pisanie magisterki bla bla bla)
Hashtag: #AttijewskaTrip

- Maja -

Facebook www.facebook.com/wlochypolonia

Instagram Atti @enricoatti

Instagram Maja @maja_mac 

Snapchat Maja @may9313

Hashtag: #AttijewskaTrip

Gli errori / Mój własny dialekt

In realtà volevo fare un post sugli 883, ma la Maja ci teneva che elencassi i suoi errori grammaticali.

"I genti" - Questo è uno dei primi che le ho sentito dire.

"I macchinini" - Quando in casa mia ha visto dei modellini BBurago. Mi ha fatto molto ridere. Alla fine, suona molto più italiano parlato di quanto si possa pensare. E infatti dice ancora così, per indicare le mie Lotus, McLaren e Ferrari sulla mensola.

"La mia conquilla" - Cioè la sua coinquilina. A pensarci bene, è molto più bello conquilla. Suona anche un po' spagnolo.

"La lavastoville" - La lavastoviglie. Anche questo suona meglio. Poi con quel "ville" c'è tutto un background di borghesia francese che ben si addice all'uso di questo elettrodomestico, ormai popolare ma al tempo stesso ancora spartiacque tra chi se lo può permettere e chi no.

"C'è già le 8" - Sono già le 8. Questo me lo dice alla mattina, quando mi sveglio in ritardo... e già non sono in grado di correggere me stesso e il mio costante ritardo, figurati la sua grammatica.

"Non mi vollio svelliare" - Questo invece è quello che dice lei quando sono già le 8. In realtà, ha questo problema con questa tutte le parole che hanno il fonema "gl". Il problema della "gl", non dello svegliarsi, dico. Con il "gn" va molto meglio, ma l'aglio resta una parola impronunciabile. Per sua fortuna non lo digerisco molto quindi in casa mia non si parla quasi mai di "alllio".

"Contempora... macarena!" - Contemporaneamente era una parola molto lunga e molto difficile per la Maja, che spesso la sostituiva con "macarena" sicura che avrei comunque capito.

"Contemporaneamente... eee macarena!" - Quando poi ha imparato a pronunciare correttamente "contemporaneamente",  i primi tempi ci aggiungeva anche "eee macarena!" per esultare.

"I birri" - Questo non è un suo errore ma uno scherzo che ho cercato di farle, simulando la sua calligrafia sulla lista della spesa. Non ci è cascata. D'altronde, ho sbagliato io: la birra è una delle prime cose che ha imparato, difficile confonderla su queste cose.

Al di là di questo elenco, penso che l'italiano sia una lingua molto difficile da imparare a parlare bene, anche se forse a livello "base" è più semplice di quel che sembra a noi italiani.
(Comunque la Maja sta azzeccando anche i congiuntivi, quindi parla già meglio di una considerevole percentuale di noi... e quando uno straniero parla meglio di un madrelingua, c'è da farsi qualche domanda. E darsi qualche risposta.)

- Atti -

Moja przygoda z językiem włoskim jest śmieszna. Dla wszystkich, którzy ze mną rozmawiali i wciąż rozmawiają. Robię pełno błędów gramatycznych, nie znam słów. Często rozbawiam ludzie, kiedy nie znam jakieś słowa i zaczynam je opisywać "naokoło". Albo próbuję onomatopeizować. Albo czasem pokazuję i mówię coś w stylu "boli mnie to... ale w środku, nie na zewnątrz. Nie bardzo w środku tylko tak trochę". 

Dla tych, którzy znają włoski - Atti wyżej wymienił parę moich błędów. O jednym z nich dowiedziałam się czytając jego tekst :D No ale umówmy się - kto budząc się rano mówi poprawnie we własnym języku, a co dopiero w obcym?
Mówią, że mam naleciałości niemieckiego akcentu. Ok, niby uczyłam się niemieckiego przez 4 lata ale moja naka tego jęzka skończyła się 10 lat temu i kompletnie nic nie pamiętam.
Całe szczęście, że znam angielski i mniej więcej ogarniam, które słowa z angielskiego i polskiego pochodzą z łaciny - w ten sposób próbuję italianizować słowa, i nawet jak się pomylę, to ludzie mnie rozumieją i poprawiają.

Ale ostatnio doszłam do wniosku, że... ja mam po prostu swój własny włoski dialekt! To ułatwia życie :D

W każdym razie można się pośmiać. Dla równowagi kiedyś podzielę się z Wami próbami mówienia po polsku, jakie podejmuje Atti :D

- Maja -

Eurovision / Eurowizja

Poco tempo fa abbiamo parlato di Sanremo, ora è il turno dell''Eurovision (un tempo noto in Italia come Eurofestival).

Devo felicemente notare che anno dopo anno questo evento ce lo caghiamo sempre più (sia perché dal 2011 abbiamo ripreso a parteciparvi, sia perché abbiamo cominciato a cagare i canali oltre il numero 7 della TV e del digitale terrestre, sia perché grazie a internet YouTube e RaiPlay abbiamo sempre più contenuti accessibili "on demand").

Come spiegavo alla Maja qualche mese fa, noi all'Eurovision di solito ci mandiamo il vincitore di Sanremo... il problema è che mentre Sanremo rappresentava la musica italiana (e forse dovrebbe ancora rappresentarla... o no?) l'Eurovision è una kermesse molto più dichiaratamente fine a sé stessa, e quindi spesso capita che il vincitore di Sanremo abdichi in favore del secondo.

Il problema è che poi spesso arriviamo in finale con canzoni cantante in italiano (o con parti tradotte in inglese che non suonano benissimo) e si fermano lì, restando indietro in classifica e senza sfondare in nessun altro mercato europeo che non sia l'unico italofono: quello italiano.

Quest'anno con Francesco Gabbani abbiamo qualche possibilità: tuttavia, la canzone è stata rimaneggiata poco e non benissimo... insomma, ha sprecato un matchpoint: c'era il balletto, c'era la scimmia, c'era una buona base pop bella solare (molto stile Eurovision), c'erano delle belle parole internazionali inglese e latine... bastava un tocco in più e la vittoria era certa.

Così, non lo so: ma dato il livello medio, potrebbe vincere comunque.

Per il resto... come ho già scritto, noi italiani non riusciamo a tifare per uno messo lì da altri che non abbiamo votato direttamente dal quale non ci sentiamo rappresentati (esattamente come in politica), a differenza evidentemente degli altri paesi europei.

Si sa, noi italiani non siamo molto patriottici... e comunque l'Eurovision da sempre assomiglia più a X-Factor che a un vero festival musicale: i brani sono quasi tutti dello stesso genere pop, se c'è qualche mezza eccezione viene subito etichettata a "macchietta" (come Il Volo... lì, altro che macchietta, era proprio da buttare tutta la giacca) e la cosa che sopporto meno sono "i tavolini" dove l'interprete del brano insieme ai suoi amici sventolano la propria bandiera.

Il tutto circondato da questo clima di amore, pace, serenità, positività, di evviva l'Europa evviva il mondo mentre il Regno Unito è in gara (che è composto da 4 nazioni diverse e comunque uscirà dalla UE), c'è l'Australia che non c'entra niente (presente su invito, stile Coppa America di calcio) ma manca la Russia, visto che siamo in Ucraina, e a loro non andava giù questa cosa, alla faccia del tarallucci e vino che volevano propinarci.

Da noi in Italia le semifinali sono andate in onda su Rai4, la finale andrà in onda stasera (sabato 13/5, ore 21, Rai1) con il commento in voiceover di Flavio Insinna e Federico Russo, esattamente come le messe del Papa e i matrimoni dei Reali d'Inghilterra (solo che lì c'è Caprarica, e da solo vale l'ascolto).

Vabbè, a sto giro allora #ForzaGabbani ma soprattutto FORZA LA POLACCA (Kasia Moś, che in video sembra abbia quarantanni, e invece ho controllato e in realtà sono solo trenta e portati benissimo).

- Atti -

Ok, całkiem niedawno pisaliśmy o Sanremo. Teraz czas na Eurowizję. Zacznę od tego, że ja nawet nie za bardzo wiedziałam, kiedy to jest w tym roku. W sumie już od wielu lat nie wiem. W podstawówce moją jedyną rozrywką były 2 kanały w telewizji i Eurowizja - wyczekiwałam na nią miesiącami, bo nie mając internetu, nie miałam innego dostępu do muzyki. Ok, miałam radio, ale wiadomo, TV fajniejsze, teledyski i te sprawy :D Na szczęście Enrico pokazał mi swój kalendarz w telefonie i mówi "patrz, Eurowizja! zaznaczyłem w kalendarzu, kiedy jest, tego dnia gra Polska, ale w sumie to sobie obejrzysz w internecie, bo tego samego dnia gra Juventus". Ok, ale rozumiem, że chciał dobrze i doceniam mimo wszystko :)

Jak już mecz się skończył, przełączyliśmy na Eurowizję. Enrico ocenił, które PIOSENKARKI mają przejsć dalej, a które nie. Oczywiście Polka miała przejść. I przeszła. Przy okazji zastanawialiśmy się, co robi Australia w EUROwizji... ("a Cypr? Cypr jest nikomu niepotrzebny!").

No i naszła nas też refleksja - co z językiem? Z jednej strony, fajna sprawa śpiewać w swoim języku -  w końcu to ma być reprezentacja kraju! Ale z drugiej nikt nic nie zrozumie... Z trzeciej strony (jak się bawić, to się bawić!) Eurowizja to już nie jest konkurs piosenki a konkurs na "kto zrobi lepsze show". 

Ogólnie zdania są podzielone. Widziałam teorię, mówiącą, że lepiej zaśpiewać w ojczystym języku. "Bo Edyta Górniak...". Ok, ale to był pierwszy występ Polski na Eurowizji, więc wg mnie to drugie miejsce to było "na zachętę", a nie "bo po polsku". Mi osobiście podobała się opcja Cleo i Donatana. Po pierwszy ah ten patriotyzm, po drugie - zachowany język polski, i dorzucony angielski, żeby się dało choć część zrozumieć. Enrico też się podobało. No dobra, teledysk mu się podobał :D 

Ponoć we Włoszech też tak robią. Ale Gabbani teraz tak nie zrobił. I co z tego, jak i tak się każdym podoba (ah ta małpa). Nawet na facebookowym wallu u znajomej z Polski widziałam Francesco :D 

Cóż, ogólnie Eurowizja - jak już wspomnialam - stała się wielkim show, które jednak już za bardzo mnie nie kręci. Zobojętniałam i przestałam rozumieć ten fenomen. Może dlatego, że widziałam zbyt dużo piosenek "imprezowych", które poszły na Eurowizję i... no nie przekonuje mnie to. Impreza to impreza, ale festiwal piosenki europejskiej w moim odczuciu powinien reprezentować coś innego. Nie wiem, nie znam się, nie orientuję się.

- Maja -

La Pasqua / Wielkanoc

Tazza pasquale ricevuta in omaggio con l'uovo pasquale da Atti a Londra (poco prima di iniziare il fioretto della birra)

La Pasqua. La Maja ci teneva a parlare di questo. In realtà, la Pasqua "italiana" non mi pare molto diversa da quella polacca... qui le scuole cominciano a stare a casa dal giovedì (se ricordo bene), e dal lavoro in ufficio dal venerdì mattina o pomeriggio... non sempre, non sempre per forza, ma spesso è possibile.

Prima delle feste si compra l'uovo di Pasqua di cioccolata per i bambini con dentro le sorprese (i bambini ricchi hanno i giocattoli belli di marca, i bambini poveri giocattoli schifosi di plastica che si rompono poco dopo il montaggio, se non addirittura durante il montaggio stesso - si, io ero un bimbo "povero"). L'uovo lo comprano anche gli adulti, però.

Si comprano anche i coniglietti di cioccolata e la colomba di cioccolata, che alla fine è un dolce normale (e neanche troppo buono) dalla forma dubbia e ambigua.

I cattolici praticanti al venerdì vanno alle funzioni religiose dalla morte di Gesù, e il venerdì non mangiano carne (o digiunano del tutto).

Al sabato vanno a far benedire le uova (quelle vere, non di cioccolata), fanno eventuali altre funzioni religiose, e al sabato sera si sparano una supermessa di mezzanotte che dura almeno un paio d'ore.

Con la messa di mezzanotte Gesù Cristo è risorto, alleluia! Terminano i "fioretti pasquali", quei sacrifici di 40 giorni in cui dovresti privarti di qualcosa a cui tieni e invece la gente di solita fa le diete e quindi si priva volontariamente di qualcosa a cui tiene (il cibo) ma per privarsi di qualcosa a cui non tiene (la pancia), quindi alla fine non sarebbe un vero e proprio fioretto.

(Ma nel 2011 ho rinunciato alla birra, e vi assicuro che sono stati 32 giorni d'inferno - si, solo 32 perché ho iniziato la quaresima in leggero ritardo causa trasferta in terra anglosassone, e se mi togliete la birra a Londra, non bevo più niente).

Tuttavia, dicevamo: alleluia alleluia, è risorto Gesù! I bambini aprono l'uovo di Pasqua e vanno a messa alla domenica mattina, in una messa leggermente più allegra e lunga del solito. E poi, il cliché dei cliché: il pranzo di Pasqua dai parenti, lunghissimo e pesantissimo e a base di carne.

In alcune famiglie questo è obbligatorio tanto quanto il cenone di Natale, nella mia ne ho saltati 3 negli ultimi 5 anni senza che si offendesse nessuno, usando come scusa "Natale con chi vuoi, Pasqua con chi vuoi" mentre prenotavo Ryanair in giro per l'Europa. Ma ripeto: dipende da famiglia a famiglia, in alcune verrebbe interpretato come una cosa offensiva (tipo Casa Surace, per intenderci). 

Ci si scambia auguri con persone che non si sentono da un sacco, e di solito si viene taggati da cinquantenni su facebook in immagini con uova, conigli, pulcini, e gattini, in tonalità pastello, con prevalenza di giallo, verde, azzurro e con scritto "Buona Pasqua". Nelle versioni più cattoliche le uova e i pulcini sono sostitute da Madonne, Crocofissi, Gesù, eccetera.

Comunque, smaltito il pranzone di Pasqua (o forse no) c'è il lunedì di Pasquetta, tradizionale giornata di gite fuoriporta al mare/in montagna, pic nic, altri pranzi con amici e altri parenti, e insomma tanti utili occasioni per bloccarsi in coda sulle autostrade e tangenziali d'Italia. Sulla Pasquetta c'è il luogo comune (cioè, i meme) sul fatto che piova sempre. Ovviamente non è statisticamente vero.

Poi il lunedì sera finisce tutti, e il martedì si torna al lavoro, e cominciano i riti del "oddio devo mettermi a dieta" - "oddio la prova costume" eccetera eccetera.

A me della Pasqua piace solo che generalmente capita di primavera (quando capita a fine marzo a volte fa ancora molto freddo), per il resto ho un infelice ricordo d'infanzia fatto di sole, prati, margherite, e io che triste devo avviarmi a rinchiudermi in chiesa per un qualche funzione religiosa.

Ora che sono cresciuto, vado a rinchiudermi nelle code in autostrada, ma comunque invoco le divinità.

- Atti -

Niedawno minęła moja pierwsza Wielkanoc we Włoszech. W sumie niby nic takiego, bo mnie raczej święta nigdy za bardzo nie obchodziły, ale jednak byłam ciekawa, jak to tutaj wygląda, czym się różni od polskiej Wielkanocy itp itd.

Zacznijmy od pogody - z tego co mi wiadomo, ostatnimi czasy w Polsce spadł śnieg... To już nie peirwszy raz, kiedy pogoda myli święta, i to Wielkanoc jest biała zamiast Bożego Narodzenia. Tutaj mieliśmy ciepło :) Sorry, taki mamy klimat, nawet już zdążyłam się miejscami przypalić :D (Ale to juz po świętach).

W moim domu rodzinnym zawsze malowało się jaja. Ok, malował je mój tata. Zawsze miał największą frajdę właśnie z tego. Mnie to nigdy nie obchodziło, ale zawsze wybierałam te najładniejsze kolory, jak już zasiadałam do stołu :D Tutaj... Zero jaj. Jedynie to czekoladowe. Taka większa forma Kinder Niespodzianki w sumie. Jedzonko też dobre, ale królka w Polsce to nie jadłam. A nie, raz. Jak mama z Włoch przysłała. A tutak przy stole wielkanocnym króliczek "u Was się pewnie nie je takich rzeczy, więc jak Ci nie smakuje to nie jedz". Zjadłam. Ja zjem wszystko. A królik był dobry!

A czekoladowe jajo z wielkanocy skończyliśmy dzisiaj.

Jeśli chodzi o sprawy kościelne, to ja w nich zbyt biegła nie jestem. Ale w Polsce wiadomo - święconka, kiełbaska (o, przecież mamy zamrożoną polską kiełbasę! właśnie sobie przypomniałam :D ), baranek, jajeczka, pieprz, sól i wyścig "kto zrobi ładniejszy koszyczek". Tutaj tego nie widziałam. Bo my w sumie święta potraktowaliśmy jako okazję do obijania się. W sumie weekend jak weekend, tylko że jeszcze poniedziałek wolny.

Właśnie - poniedziałek. Pierwszy raz w życiu nie toczyłam bitwy wodnej. Co roku schodziłam po cichu po schodach z butelką wody, a na dole czekał już tata. Pomimo tego, że on miał zawsze butelkę 0,5 l, a ja 1,5 l - moja woda kończyła się szybciej. Podłoga cała zalana. Oczywiście ja uciekałam potem do siebie i nic wspólnego z suszeniem podłogi nie miałam :D Ale nie w tym roku. W tym roku przypadło mi jechać z Enrico i znajomymi nad morze. Bo tutaj tak się robi. Zjedliśmy trochę nadmorskich przysmaków, pospacerowaliśmy po plaży i wróciliśmy do siebie. Oczywiście wszędzie pełno ludzi (to popularna forma spędzania wielkanocnego poniedziałku). A potem stanie w korku. Zamiast godziny z hakiem, podróż do domu trwała trzy godziny. Powód - patrz nawias chwilę temu.

Ogólnie jednak różnice są. Chociaż Enrico twierdzi, że wszystko jest podobne, to ja się z nim nie zgadzam. Przynajmniej dla mnie te święta były zupełnie inne od poprzednich. Ale może to nie jedynie kwestia innego kraju ale i innych czynników. W każdym razie Śmigusa Dyngusa mi brakowało.

"No tak, u Was w Polsce jeszcze śnieg a Wy się wodą lejecie? Dziwny naród" - niech no ja go zabiorę do siebie na trochę, to zobaczy, że Polska to nie tylko ziemniaki... :)

- Maja -

Come si beve, ieri e oggi / Jak się piło wczoraj, a jak się pije dziś

Domowe zapasy / Una selezione non esaustiva degli alcolici che abbiamo in frigo

La Maja mi ha fatto notare che "non so bere la vodka" estendolo a tutto il Belpaese ("voi italiani non sapete bere la vodka") perché mi piace anche degustarla. So anche fare le secche, ovvero buttare giù lo shottino in un colpo solo, ma la questione è che questa vodka è buona. Si può anche degustare con calma.

Lei non sa gli anni terribili che abbiamo passato, nella nostra adolescenza alcolica. Gli anni del Rum Des Antilles, gli anni della Sauza Tequila, gli anni della Vodka Keglevich (quando andava bene) e delle vodke di cui neanche ricordo il nome talmente erano tarocche.

Gli anni del "non bevo più la tequila perché ho vomitato con la tequila", gli anni del "non bevo più la batida perché ho vomitato con la batida" e così via fino a che ti restava solo la birra Union calda in lattina, e allora, piuttosto che vomitare con quella, ricominciavi il giro.

Il concetto di "bere di qualità" è arrivato solo dopo i vent'anni. E con molta calma. Prima, dovevano arrivare i soldi. E anche quelli sono arrivati: pochi, e con molta calma.

Prima, era la guerra. Prima abbiamo bevuto roba che anche nei peggiori bar di Caracas avrebbero svuotato nel cesso. Ma noi no. Noi, giù in gola. "E' alcolico? Allora si butta giù" diceva uno dei nostri.

Prima esisteva solo il "bere di quantità", o meglio, bere in quantità. E noi, che passavamo il pomeriggio piegati in ginocchio nelle corsie dei supermercati a controllare il prezzo al litro, la sera piegati in ginocchio davanti a cessi, fossi, alberi, sportelli.

E allora, ora che è arrivato una sorta di idilliaco benessere, per quanto precario ed illusorio, che mi sia concesso di degustare una Żubrówka con calma. Prima di buttarla giù.

- Atti -

Podczas kolacji świątecznej ze znajomymi w grudniu, jeden ze znajomych mówi: "Maja, pijemy wódkę!" (no tak, Polka dobrym pretekstem do wódeczki :D ). Więc wyjęliśmy Żubrówkę z lodówki i polaliśmy. No i patrzę, wszyscy stoją z kieliszeczkami, po łyczku, po łyczku. Zrobiłam oczy jak 5 złotych i spytałam, czy tak się pije wódkę we Włoszech. No to oni mnie spytali, jak się w takim razie powinno pić wódkę. Pokazałam. I zostałam w szoku, bo w życiu nie widziałam innego sposobu picia wódki, jak do dna. Ok, ewentualnie jako drinka (no ale proszę Was...). Enrico stwierdził, że trzeba przecież degustować. No ale jak to, wódkę? Potem uznał, że kupi jakąś najtańszą, najgorszą z supermarketu i chce widzieć, jak ja ją piję, bo w takim wypadku nie ma przecież różnicy. No jak to nie ma?? Tego też nie mógł zrozumieć, że pomimo szybkiego przechylania kieliszka, jakość wódki ma znaczenie. A ja dalej nie rozumiem degustowania wódki...

Z kolei jestem totalną ignorantką, jeśli chodzi o wina. Pamiętam nasze drugie spotkanie, jak zabrał mnie do ... nie wiem, jak to na polski przetłumaczyć, w każdym razie do lokalu, w którym pije się wina. Ja cała podjarana, bo tak fajnie, jakby luksusowo. Ale... lekko przypał, bo to ledwo drugie spotkanie a ja już obnażę swoją ignorancję? 

To nie czasy liceum. Kiedy piło się tanie wino za 4 zł (ah, Jabłuszko sandomierskie albo Komandos!). Śmierdziało siarką jak nie wiem, ale i tak się piło. W polach. I uważało, żeby nikt nie przyłapał. Najpierw, bo mieliśmy mniej niż 18 lat. Potem, bo przecież w miejscach publicznych pić nie można (a tu, we Włoszech to takie normalne iść z piwem po ulicy! Czułam się co najmniej dziwnie spacerując w Wenecji z piwkiem w ręce i nie musząc się rozglądać na boki, czy mi czasem mandatu nie wlepią!). Ah ten dreszczyk emocji... I wszystko było takie proste - jakie wino? - najtańsze! (i każdy inny alkohol też - Karpackie czerwone, Perła, Żubr... <3). Teraz wszystko się pokomplikowało - karta wina i wybieraj. Póki co mogę się tłumaczyć, że przecież mieszkam tu od niedawna. Chociaż taką mam deskę ratunku.

No ale żeby nie przechylać od razu kieliszka do dna??

- Maja -

Scontro linguistico / konfrontacja językowa

Takie awizo dostałam. Miałam wątpliwości, czy to na pewno do mnie, ale skoro było w naszej skrzynce, to chyba tak...

In Polonia sapevo che c'erano tante cose: prevalentemente, mi ero occupato di vodka e patate. (Ok, anche di figa) (forse non reciprocamente) (ma questo è un altro discorso).

E invece, ho scoperto che c'è anche un'abbondanza di lettere dell'alfabeto (32!) e vocali (9!). Hai capito? Cioè, neanche il portoghese/brasiliano ha tutti quei suoni au eu ou oi onji.

E insomma, a quanto pare le lettere e le vocali venivano gratis, e allora via andare.

Ma finché ci si limita a questo, anche anche: l'altro giorno ho scoperto che in Polonia si coniugano anche i nomi.

"Ma lo fai anche con il mio nome? Cioè Enrico diventa Enricowski o qualcosa del genere a seconda di quel che vuoi dire?"

"No tranquillo, lo facciamo solo con i nomi polacchi."

Eh. Tranquillo... tranquillo la minchia. La minchiowska.

Nel post dell'altro giorno è sbucato scritto Attiego.

"Eh? Ma cos'é? Sono io quella roba lì?"

"Si..."

"Ma mi hai coniugato il cognome?"

"Si..."

"Ma avevi detto che non lo facevi!"

"Con il nome no, con il cognome si..."

"MA COME?!? E SENZA NEANCHE CHIEDERMI IL PERMESSO?!? Vieni qui in casa mia e ti permetti di cambiarmi il cognome come cazzo pare a voi polacchi? Ma ti sembra? Ma il rispetto..."

Niente da fare, sessant'anni di UE non sono davvero serviti a una minchia. A una minchiowska.

Vabbè, torno ad occuparmi di patate e vodka.

- Atti(ego) -

Włosi nie potrafią zrozumieć, jak to jest, że odmienia się słowa, imiona itd. Na przykład pod ostatnim postem Enrico bardzo się zdziwił, kiedy zobaczył, że napisałam "Attiego". Oburzył się, że jak ja tak mogę zmieniać jego nazwisko nawet nie pytając o zgodę, no zero szacunku. "Bo mówiłaś, że 'Enrico' to się nie odmienia". No akurat "Enrico" nie. Ale szczerze mówiąc sama nie znam dokładnych zasad, bo wszystkie rzeczy z zakresu języka polskiego robiłam raczej intuicyjnie.

Życie we Włoszech z moim imieniem i nazwiskiem bywa czasem zabawne. Ok, mogło być gorzej - całe szczęście, że nie ma tutaj polskich literek! (za to kiedy mam podać mój adres... Ostrowiec Świętkorzyski już przysparza trochę problemów). Na zdjęciu widać, że Włosi mają jednak problem z moimi danymi. Chociaż nie rozumiem, jak można się pomylić z przepisywaniem mojego imienia (widziałam też wersje "Maia" i "Maya", zdarza się, że moje imię wymawiane jest jako "Madża"), o tyle nic dziwnego, że nikomu nie chciało się wpisywać tylu literek z mojego nazwiska. Choć muszę przyznać, że kiedy przed egzaminem wyczytują moje imię i nazwisko, radzą sobie bez większych problemów! Ale z drugiej strony, kiedy przyszłam na badania krwi, pielęgniarka widząc moje dane, spróbowała je przeczytać i stwierdziła, że jest "niewymawialne". Pocieszyłam ją, że mogło być gorzej i uświadomiłam, że oprócz typowych liter, które znają we Włoszech, mamy kilka dodatkowych. Enrico przeklina nasz alfabet. "To wygląda, jakby to tworzyło dziecko! Akcenty przeypadkowo rzucone, ja nie rozumiem..." No i tutaj musiałam wyjaśnić, że te wszystkie nasze kreseczki, to wcale nie są odpowiedniki akcentów w jezyku włoskim :D

Ok, a teraz - co mnie zdziwiło w języku włoskim? Oni tutaj jeszcze w liceum uczą się włoskiego jako języka - gramatyka itp. Ja sobie nie przypominam za wiele poza podstawówką! Potem już tylko lektury, epoki itp. (jak dobrze, że to już za mną). Mój szwagier (Włoch z krwi i kości) to się w ogóle zdziwił, że my jakieś lektury czytamy. Jak powiedziałam, ile tego jest, to nie umiał zareagować (rzecz jasna wytłumaczyłam mu, że mało kto czyta wszystkie lektury). 

Potem kolejna sprawa - łatwość języka włoskiego. Zawsze słyszałam, że włoski jest łatwy. I tak też myślałam. Dopóki nie poznałam włoskiego lepiej. Okazuje się, że im więcej wiem tym... mniej wiem. Ale trzymam się tego, że nie wszystkie konstrukcje są mi potrzebne i na razie się nimi nie przejmuję. Może kiedyś. W innym życiu. 

Ale articoli.... Te ich wszystkie "il", "una", "gli" i cholera wie co jeszcze! Po co oni to tam stawiają, pytam - po co? Do czego to komu potrzebne?? Po pół roku mieszkania tutaj, jeszcze zapominam używania articoli. No i nie zawsze używam ich poprawnie. 

Do tego wymowa. No wydaje się, że Polacy mogą wymówić wszystkie jezyki świata (no bo w końcu to my mamy Grzegorza Brzęczyszczykiewicza!). Ale spróbujcie wymówić to ich "gn" albo "gl". No ile razy bym nie próbowała, tak sie nie udaje. Ok, z jednym słowem sobie w miarę radzę, ale jest ono niecenzuralne, więc wiadomo - używam go jednak częściej...

Eh... Grunt, że mnie rozumieją. Czasem pomylę słowo, źle postawię akcent, użyję nieodpowiedniego articolo. Ale rozumieją. A ja rozumiem ich. To chyba najważniejsze?

- Maja -

Esami del sangue / Chciałam zrobić badania krwi

La Maja è un po' guasta che deve pagare un botto di soldi per gli esami del sangue visto che non è italiana.
E ha ragione. dov'è l'UE quando serve?
E allora facciamo fare gli erasmus in Italia solo agli italiani, e andiamo a saturare Bologna di calabresi.
Erasmo da Rotterdam, prega per noi!

(A seguire, lo sfogo in lingua originale. Consigliato l'uso di google translate: polacco --> inglese per capire qualcosa, polacco --> italiano per farvi due ghigne.)

- Atti -

Chcę zrobić badania krwi.
Polska:
- lekarz specjalista, który jest potrzebny do wykonania tych badań (zazwyczaj potrzebne skierowania, ale to zależy od specyfiki badań)
- dostaję świstek, idę do punktu pobrań (zazwyczaj z rana, trzeba chwilę postać w kolejce)
- robią co trzeba, na drugi dzień wracam do przychodni po wyniki

Włochy:
- idę do specjalnego okienka, żeby spytać, "co ja właściwie mam zrobić, bo tu jestem od kilku miesięcy dopiero i nie wiem, jak funkcjonuje"
- pani z okienka wykonuje milion telefonów
- najpierw muszę iść do lekarza ogólnego
- lekarz ogólny wypisuje mi skierowanie do specjalisty
- płacę 23 euro, umawiam się na wizytę
- idę na wizytę, dostaję skierowanie na badania (w sumie to dwa skierowania, bo jedno może być wypisane na max +/- 36 euro)
- idę do apteki, zapisują mnie na badania
- płacę 77 euro
- idę zrobić badania wyznaczonego dnia
- czekam na wyniki jakiś tydzień

- Maja -

Fidanzate dell'est / Powody do wybrania dziewczyny ze wschodu

Potevamo forse non parlare del tema caldo di ieri?

Ovviamente dove, se non qui, potevamo parlare di fidanzate dell'est?

La prima volta che ho visto questo screenshot mi sono fatto una risata pensando alle gag dell'Oltreuomo, poi in realtà ho visto che c'è il logo di Rai1, e solo in un secondo momento ho fatto le dovute riflessioni a cui poi sono giunti buona parte degli italiani (e per fortuna).

E' deprimente che ancora ci siano autori pagati per parlare di queste cose, per farlo in questa maniera, e con loro i relativi presentatori (in questo caso, Paola Perego) e ospiti in studio. Ma tutto questo rientra nel genere di cose che fanno parte di programmi come Parliamone... Sabato o La vita in diretta. Perché è ancora giusto scandalizzarsi? Perché paghiamo il canone (si, ora che me l'avete messo in bolletta lo pago anche io) (e a breve lo smezzerò con la Maja, che non risiede qui ma il canone se lo becca lo stesso, tié) e perché la TV privata può anche fare del trash, se lo vuole, ma quella pubblica no. Ok, se il popolo non vuole cultura ma vuole brioches ok... ma queste cose no, non piacciono neanche agli analfabeti funzionali del Belpaese, perché alle ciozze italiane dà comunque fastidio sentirsi messe in secondo piano rispetto alle fregne dell'est.

(Ma la Maja quanto starà capendo di tutto questo? Boh.)

Comunque, se riusciamo a decontestualizzare la cosa (come purtroppo generalmente non riesce a fare il pubblico medio di casalinghe di Rai1) e riportarla al livello di gag stile Oltreuomo (ma gag che fa ridere, a differenza di quelle dell'Oltreuomo che non mi fanno più ridere dal 2013) possiamo allora riderne anche noi (e usare meno parentesi).

E venendo al dunque: è vero o no? So che alla fine ce ne frega di questo: c'è del vero in questi sei motivi?

1) Non lo so (e non lo voglio sapere). Ovvero: se stiamo generalizzando da Lubiana alla Siberia, dalla Lettonia alla Bulgaria... come si fa a farne una regola? Esistono milfone incredibili con 3-4 figli che picchiano sui 50, come comodini che non prendono neanche alla Caritas ad appena 30. Certo è che in linea di massima "nell'est" si figlia prima che in Italia, e generalmente, chi figlia prima conserva/recupera meglio il "fisico marmoreo"... quindi, più che geografia è età media del primo parto.

Ma per quanto mi riguarda, ripeto: non so e non ne voglio sapere.

2) No. Vi garantisco: non è così.

3) No. E dovreste vedere la faccia che ha fatto la Maja quando ha letto questa cosa. Era una roba tipo "uso tutti i coltelli da cucina su di te e poi apro anche la cassetta degli attrezzi e ti finisco con le brugoline dell'Ikea" che mi sono visto sepolto nel cortile di una fabbrica di legname nel voivodato di Świętokrzyskie.

4) No. O perlomeno, non se glielo dichiari apertamente.

5) Devo dare merito alla Maja che è molto brava, anche se prima di ordinare il ferro da stiro da Amazon vorrei essere sicuro che sia davvero capace di stirare. Comunque, non ha imparato in casa sua ma allo studentato di Łódź (vera scuola di vita: se tornassi indietro, Erasmus in Polonia).

6) Anche sull'ultimo punto devo constatare che c'è del vero... anche se talvolta nel sonno si attacca come se io fossi un termosifone.

Insomma: 2/6, anche l'esperienza personale conferma che è solo una lista di cazzate per ridere. E ora che Parliamone... Sabato è stato chiuso, siamo un po' più sereni. Poco, ma un po' di più. Una cosa a alla volta, prima o poi li chiudiamo tutti.

- Atti -

We Włoszech po internecie (za sprawą telewizji publicznej) krąży powyższy jpg, który przedstawia powody do wybrania dziewczyny ze wschodu. Nadmienię, że dla Włochów Polska też jest wschodem :) Pomińmy kwestię takich tekstów w telewizji publicznej... Zrobiliśmy z Enrico porównanie - stereotyp a rzeczywistość. No bo kto lepiej zrobi takie porównanie jak nie my? :D

1. Wszystkie są mamami, ale po urodzeniu dziecka powracają do dobrego wyglądu

Cóż, tutaj swojego przykładu nie podam i mam nadzieje długo go jeszcze nie podawać. Ale fakt jest taki, że w Polsce kobiety szybciej stają się mamami więc nie dziwne, że po porodzie wracają do formy. Znam osobiście młode mamy, na które patrzy się bardzo przyjemnie. Ale to nie jest zasada. Zależy od osoby. Swoją drogą znam też młode Włoszki-mamy, które są niczego sobie (podobnie jak polskie mamuśki, które cóż... potrzebują chyba więcej czasu dla siebie...)

2. Są zawsze sexy. Żadnych dresów i brzydkich piżam

Hmm, jak to piszę, to leżę pod kocem w legginsach, koszulce i bluzie Enrico. Zdarza mi się spać w dziecięcej piżamie w różowe groszki z równie różowym misiem (i kokardką!). Także cóż, nic dodać nie trzeba.

3. Wybaczają zdrady

Nie. Nie. Nie. Jestem za kastracją pedofili i zdradzających. Takich rzeczy się po prostu nie robi. Kiedy Enrico mi to pokazał, spojrzałam na niego z mordem w oczach - zrozumiał szybko (na jego szczęście).

4. Pozwalają swoim mężczyznom na rządzenie w związku

Pomimo tego, że zgadzam się prawie zawsze na prawie wszystko, to jednak się nie porządzi. Po prostu nie uznaję odmawiania dla zasady. Jak mi się coś nie podoba, to muszę to powiedzieć, bo inaczej by mnie chyba rozniosło. A potem postawić na swoim.

5. Są perfekcyjnymi paniami domu, uczą się prac domowych od najmłodszych lat

Cóż, według Attiego to prawda (dobrze, że ma małe wymagania). W sumie jak tak się rozejrzę, to mieszkanie czyste (w miarę) i lodówka pełna (też w miarę). Ja bym miała trochę zastrzeżeń, no ale... upierać się nie będę. Jeśli chodzi o naukę prac domowych w dzieciństwie - zazwyczaj tak to działa, no ale ja akurat dopóki mieszkałam z rodzicami za bardzo się pracami domowymi "dla kobiet" nie przejmowałam.

6. Nie biadolą, nie przyklejają się, nie dąsają się.

Hmmm, to zależy :D Przyklejać się czasem przyklejam jednak, on ale to tak wiecie, okazjonalnie. Co do reszty... staram się jednak tego nie robić (przede wszystkim to nie mam powodów ku temu), ale nigdy nic nie wiadomo :D

I tak właśnie widać, ile warte są stereotypy. Niewiele. Ale pośmiać się można. I na tym koniec. Wiara w stereotypy jest jednak pewnym ograniczeniem. Taki mały morał umieszczony między wierszami :)

- Maja -

La laurea / Obrona pracy dyplomowej

Tipico esemplare di laureato italiano (Atti) (anche se sembra che abbia vinto il Rally di Montecarlo)

Questo post nasce su richiesta... la Maja mi ha scritto "ho raccontato di come festeggiate la laurea, perché in Polonia è tutto triste, non si festeggia sulle strade, la prova finale si fa in 10 minuti e nessuno la vede (e forse è meglio così)".

Ma come, la Polonia è un grande paese!

Vabbè, la laurea qui da noi una volta era una cosa seria... ora la danno a cani e porci (l'ho presa pure io) e alla fine con il 3+2 praticamente hanno sminuito chi fa solo i 3 anni e anche rovinato chi aggiunge il "+2". E poi con le lauree magistrali, i master, i cacchi e mazzi vari, non si capisce più niente.

E alla fine c'è solo gente che festeggia.

Il cosiddetto "esame di laurea" è una sorta di farsa, comunque: i prof hanno già letto la tua tesi (e se non l'hanno fatto, non lo faranno certo in quei 10 minuti) in cui tu cerchi di sintetizzare un lavoro di mesi e mesi e centinaia di pagine. Risultato: i tuoi amici e parenti non capiscono niente, gli altri prof della commissione capiscono poco (e forse è meglio così). Poi esci, aspetti 5 minuti, rientri, e ti dicono il voto.

E poi festa grande, ti vestono da coglione (o ti lasciano in mutande come un coglione) e ti lanciano addosso le uova, ti fanno bere una bottiglia di vino di merda, e ti fanno ubriacare. A volte però ti fanno fare un rinfresco con i parenti. A volte entrambe le cose: e converrete con me che la cosa ha anche risvolti imbarazzanti.

Soprattutto perché in queste condizioni ti viene fatto leggere il sonetto "non ufficiale" (detto anche "papiro") redatto dai tuoi amici, dove vengono elencate senza pietà tutte le tue più grandi figure di merda, i cessi che ti sei scopato, i due di picche che cercavi di nascondere, le droghe che hai preso e le volte che hai vomitato in casa di altri.

Il sonetto è scritto male e a mano, e ad ogni tuo errore di lettura sei costretto a bere dalla bottiglia di vino di merda, che ti è stata legata alla mano con lo scotch.

E' il momento in cui i tuoi genitori, che fino a poche ore prima erano fieri di te, si pentono del fatto di averti messo al mondo.

Comunque, a volte la sera stessa (se non sei finito in coma etilico), a volte qualche giorno dopo, c'è la festa con i parenti, che tendenzialmente sono cene seriose in casa/ristorante con bambini che corrono intorno al tavolo e con un momento (dopo la torta) in cui apri tutti i regali che ti hanno fatto (mentre i parenti di sesso maschile se ne sbattono e correggono il caffè con la grappa). A fine serata si avvicina anche qualcuno di loro e con fare mafioso ti allunga una busta con 50-100 euro (a volte anche qualcosa di più).

Per strada, oltre ai sonetti non ufficiali incollati con la vinavil nelle colonne del centro del tuo paese, compaiono i sonetti ufficiali (almeno, in questa zona d'Italia) ovvero annunci stile funebre con il tuo nome scritto in caratteri dorati.

Tutto ciò è il preludio alla FESTA DI LAUREA, che è forse l'unico motivo che spinge a proseguire in questa giungla di corsi, esami e CFU.

La festa di laurea la organizzi tu, magari insieme a uno o più amici, e la paghi tu. Cioè, i tuoi genitori.

Come dopo la proclamazione, tu cerchi di vestirti bene, ma dopo neanche 90 minuti di festa sei già completamente ubriaco, vestito da coglione e stai leggendo (o rileggendo) il tuo sonetto.

Insomma, ti sei laureato tu, ma la festa vera è degli altri.

Se hai una partner, questo diventa automaticamente l'addetto a tenerti dietro e reggerti la fronte mentre vomiti l'anima.

Gli altri, quando non sono nelle tue stesse condizioni, bevono, ballano, e ogni tanto rimorchiano e scopano.

La più bella festa di laurea è sempre quella degli altri. #maiunagioia .

- Atti -

Kiedy przyjechałam do Włoch i przemierzałam ulice Bolonii pomiędzy wydziałami widziałam dziwne rzeczy. Przebranych ludzi z jakimiś liściami na głowie i pełno konfetti. I dużo wina. Zachodziłam w głowę, o co tu chodzi, aż w końcu zaświtał mi pomysł, że może tak się świętuje wyczekiwaną obronę? To było jedyne sensowne wytłumaczenie. Jakiś czas później spytałam Enrico, czy naprawdę tak wygląda zakończenie studiów. Potwierdził.

Żarty robione przez znajomych, picie wina na ulicy (na marginesie - we Włoszech nie jest to zakazane, podczas kiedy ja w Polsce ze znajomymi, chcąc oszczędzić na balowaniu, musieliśmy się chować po bramach i uważać, żeby czasem na dostać mandatu) - tak Włosi świętują uzyskanie dyplomu. Cóż, nie da się ukryć, że lubią się bawić ;)

Któregoś dnia podczas rozmowy na temat moich studiów (jestem na ostatnim semestrze) i ogólnej dyskusji pt. "co ja zrobię ze swoim życiem", Enrico stwierdził, że chce być na mojej obronie i widzieć mnie z tymi dziwnymi liściami na głowie.

Hm.

Zapytałam, jak wygląda obrona we Włoszech. Okazało się, że na obronę można zaprosić swoich bliskich, którzy oglądają, jak się bronisz rękami i nogami przed komisją. Taka w sumie oficjalna sprawa.

No cóż, jasne, że może być na mojej obronie, ale...

Wspominając obronę licencjatu, oznacza to dla niego czekanie ze mną i resztą (nie)szczęśliwców na korytarzu. Ja go opuszczę na jakieś +/- 10 minut, kiedy wyczytają moje nazwisko, odpowiem w sali przed komisją na kilka pytań i wyjdę. A potem znowu czekamy, aż wszystkich do sali zawołają, odczytają wyniki, pogratulują i do widzenia.

Smutne.

A potem... No żadnych liści, żadnego konfetti. Potem to można sobie pójść do baru. Przemierzyć całą łódzką Piotrkowską i się napić piwa. Albo dwóch. Ewentualnie dziesięciu.

Smutne.

(I to powód, dla którego moja część tego wpisu jest krótsza od tej włoskiej. No dobra, ja nie umiem pisać książek...)

Jednak Włosi pod tym względem bawią się bardziej efektownie. W głowie zrodził mi się nonkonformistyczny pomysł świętowania w Polsce swojej obrony (jak już do niej dojdzie, jestem dobrej myśli - nadzieja umiera ostatnia) we włoskim stylu. Najwyżej będą na mnie dziwne patrzeć. Może nawet znajdę się na łódzkim spotted. A co tam, i tak emigruję.

- Maja -

Sanremo / Festiwal Piosenki Włoskiej w Sanremo

Qualche settimana fa ho acceso la TV e c'era Sanremo. Come si fa a spiegare Sanremo?

Sanremo è il Festival della Canzone Italiana che si svolge a Sanremo, cittadina sul mare in Liguria, e quindi in teoria dovrebbe rappresentare la musica italiana. In realtà, con il passare del tempo, la "canzone italiana", e anche ciò che viene considerato "musica italiana" ha preso una direzione diversa dalla musica che producono o ascoltano gli italiani.

Ormai Sanremo è una cosa a sé, un genere a sé, che coincide solo parzialmente con la musica in classifica o con quella che viene passata in radio.

La "canzone di Sanremo" è più o meno sempre la stessa, almeno 14/15 canzoni su 22 seguono la stessa struttura: partenza lenta con pianoforte/tastiere, strofa cantata bassa e piano, poi ritornello che si apre, subentra la batteria e comincia a suonare tutta l'orchestra, si inizia a cantare usando tutta la voce... e si parla più o meno sempre solo d'amore (felice eccezione il podio 2017).

Gli artisti di Sanremo (che quest'anno sono stati 22, troppi) sono uno zibaldone di artisti decaduti che piacciono ai genitori/giovani nonni (di cui trovi i CD nel cestone dei supermercati in offerta), nuovi talenti dei talent (semi sconosciuti), e qualche rapper giusto per dire che "yo! siamo giovani anche noi, ci stiamo dentro!".

Poi a volte c'è anche quello davvero, purtroppo semisconosciuto ai più, che appena esce il comunicato stampa della Rai è già massacrato di "e chi cazzo è?" nonostante magari abbia centinaia di migliaia di meritatissime views su youtube.

Anche se, alla fine, la musica non è più il vero argomento di Sanremo... e forse non lo è mai stato. Sanremo è tutto il resto: i presentatori, le vallette, i vestiti delle vallette, le gaffe delle vallette, gli oops delle vallette... e insomma, le vallette fanno una buona parte.

Mezza Italia si riversa nella città di Sanremo (a fare cosa? boh, tutti giornalisti) e l'altra mezza Italia si attacca al televisore e guarda Sanremo, twitta su Sanremo, critica Sanremo, e anche chi proprio di Sanremo non gliene frega un cazzo, ci tiene a dirtelo e fartelo sapere: Sanremo non lascia nessuno indifferente.

Per una settimana intera c'è solo e soltanto Sanremo, giornali radio e tv parlano solo di Sanremo, se vai a un concerto il cantante ringrazia il pubblico dicendo "grazie per essere qui e non a casa a guardare Sanremo", ma di solito si tende a non programmare eventi/occasioni particolari durante la serata di Sanremo.

Di solito non vince mai il favorito, a Sanremo, e molto spesso la canzone vincitrice non è la più bella o quella che verrà ricordata più a lungo. Comunque, di almeno 6-7 canzoni di Sanremo saranno riempite radio, televisioni e timeline di facebook per circa tre mesi, fino a quando, nella seconda metà di maggio inizi ad arrivare l'estate e ci si dimentica gradualmente di quasi tutti questi pezzi.

Sanremo ha anche una sezione giovane, in cui partecipi fino ai 38 anni di età, chiamata Nuove Proposte, in cui l'appiattimento più totale la fa da padrone insieme al nepotismo: la metà di questi ceffi viene dalla Accademia della musica di Sanremo e quindi sono totali raccomandati... ci sono 4-5 giovinastri tutti uguali senza talento e senza canzone, uno che è bravo davvero con una canzone bella (e che vince), una figa, e uno che fa lo scemo con una canzone scema, perché ci vuole sempre qualcuno che sdrammatizzi. Quello bravo che vince l'anno dopo va nei big, ma di solito non vince mai. (Gabbani è l'eccezione) (nel senso che non era il più bravo tra le nuove proposte, e nel senso che comunque ha fatto doppietta).

Comunque, il vincitore di Sanremo (quello dei "big", dei grandi) dovrebbe partecipare all'Eurovision, che è una cosa che qui quasi non si caga nessuno (e infatti l'abbiamo ignorato senza partecipare dal 1994 al 2010), ma a volte rinuncia perché non sa cantare in inglese, o non ha interesse nel fare una figura di merda in eurovisione. E comunque, a prescindere che ci vada il vincitore o altro classificato, noi italiani non riusciamo a tifare per uno messo lì da altri che non abbiamo votato direttamente dal quale non ci sentiamo rappresentati (ogni riferimento alla politica è puramente causale). E quindi finisce che gli tifiamo contro. Dai, ma avete sentito "Il Volo"?

E poi scusa, l'Eurovision non è Giochi Senza Frontiere, dai.

- Atti -

Wszędzie na fejsie widziałam wzmianki o Sanremo. Wszędzie. No to pytam się mojej siostry - co to jest Sanremo? Odpowiedziała mi, że jakiś tam konkurs piosenki. No ok. Potem Enrico zaczął wspominać o Sanremo, więc i jego spytałam co to takiego. No i dowiedziałam się. A nawet oglądałam!

Konkurs piosenki włoskiego, której zwycięzca reprezentuje potem Włochy na Eurowizji. Tak w skrócie. No ok - pomyślałam - z tego co kojarzę (ale od dawna już nie śledzę), w Polsce mamy coś podobnego, co potem kończy się na Eurowizji. 

Ale to nie takie proste.

W Polsce (jeśli mnie pamięć nie myli) całość trwa jeden wieczór. No wiadomo, wcześniej wielkie rozdmuchanie tematu w TV, piosenki kandydujące, które krążą wszędzie. Prawie nikt nie śpiewa po Polsku. Dobrze, jeżeli to w ogóle są Polacy. Nie, to nie kwestia dyskryminacji! Ale jeżeli chcemy reprezentować swój kraj, to dlaczego śpiewamy po angielsku? Ok, ktoś się czuję Polakiem z wielu względów choć nim nie jest "z dziada pradziada" - nie ma sprawy. Jednak w moim mniemaniu, jeśli reprezentujemy swój kraj, to powinniśmy używać do tego swojego języka. Ja rozumiem, że tak jest bardziej światowo. No ale jednak...

We Włoszech tak szybko to nie idzie. Sanremo trwa tydzień. Po co się śpieszyć - widział ktoś, żeby Włosi się z czymkolwiek spieszyli? Ja nie. Ani kiedy czekałam na przyjeżdżającego po mnie Enrico, ani kiedy przychodziłam spóźniona na zajęcia, po czym czekałam na jeszcze bardziej spóźnionego wykładowcę. Tak więc tydzień. I o niczym innym nic nie wiadomo, bo we Włoszech istnieje tylko Sanremo. Ale... Przynajmniej śpiewają po włosku! To, co mi się spodobało najbardziej - w końcu to Włochy, konkurs włoskiej piosenki, na Eurowizji zwycięzca będzie reprezentował Włochy, więc śpiewają w swoim języku narodowym! To mnie urzekło, serio.
Tyle z rzeczy czysto technicznych. Chcemy porozmawiać o poziomie prezentowanym w Sanremo i jego polskim odpowiedniku? Cóż, specjalistką to ja nie jestem, ale spróbuję powiedzieć coś od siebie.
Piosenki w Polsce... Z reguły opowiadajace o nieszczęśliwej miłości, papki łatwo przyswajalne przez radio i przeciętnego odbiorcy. Choć muszę przyznać, że rok temu Michał Szpak pokazał coś zupełnie innego - nie tylko jeżeli mówimy o powierzchownym ujęciu show, ale też o samym tekście. Jednak generalnie - łatwo przyswajalny materiał, bez większych ambicji artystycznych.
Sanremo? No cóż, tutaj... podobnie. Piosenki o miłości (ah ci romantyczni Włosi; no dobra, wcale nie tacy romantyczni, ale takie wrażenie sprawiają) - reszta jak wyżej. Ale, ale - w tym roku zwycięzca wcale smętów o nieszczęśliwym zakochaniu nie śpiewał! Jak dla mnie na plus.
Ale nie zmienia to faktu, że już zaczyna się przejadać - ciągle w radio jak i telewizji (podobnie, jak i reszta uczestników festiwalu).
No a poza tym, wielki szał na zwycięzców (liczba mnoga, ponieważ mówię o włoskim Sanremo i polskiej Eurowizji) i ich piosenki. Nagle stają się sławni (zazwyczaj byli już wcześniej, ale teraz już w ogóle fejm na całego) i świecą wszędzie jak #milionymonet. Szał, szał, szał (i tak kilka miesięcy) i po szale. Nikt nic nie pamięta.
Takie 5 minut sławy XXI wieku. Zaśpiewaj coś na festiwalu. Coś, co spodoba się wszystkim (niby nie da się dogodzić wszystkim, ale chociaż demokratycznie - większości). Będzie o Tobie głośno. A potem wszyscy zapomną. Takie czasy - intensywnie i szybko. I tyczy się to też muzyki. Nawet festiwalu włoskiej piosenki.
Swoją drogą wiele razy słyszałam, że muzyka włoska taka wspaniała, ah i oh. Najczęściej od osób, które Włochy poznały tylko jedząc w Polsce pizzę i makaron. Jeżeli mam się wypowiedzieć jako przeciętny odbiorca, w żaden sposób nie związany z muzyką, a jedynie obserwujący od czasu do czasu, co się na scenie muzycznej dzieje (choć rzadko), wcale bym się tak nie zachwycała. Według mnie, rzeczywistość włoskiej muzyki, wcale się od tej polskiej wiele nie różni.

- Maja -