Esami del sangue / Chciałam zrobić badania krwi

La Maja è un po' guasta che deve pagare un botto di soldi per gli esami del sangue visto che non è italiana.
E ha ragione. dov'è l'UE quando serve?
E allora facciamo fare gli erasmus in Italia solo agli italiani, e andiamo a saturare Bologna di calabresi.
Erasmo da Rotterdam, prega per noi!

(A seguire, lo sfogo in lingua originale. Consigliato l'uso di google translate: polacco --> inglese per capire qualcosa, polacco --> italiano per farvi due ghigne.)

- Atti -

Chcę zrobić badania krwi.
Polska:
- lekarz specjalista, który jest potrzebny do wykonania tych badań (zazwyczaj potrzebne skierowania, ale to zależy od specyfiki badań)
- dostaję świstek, idę do punktu pobrań (zazwyczaj z rana, trzeba chwilę postać w kolejce)
- robią co trzeba, na drugi dzień wracam do przychodni po wyniki

Włochy:
- idę do specjalnego okienka, żeby spytać, "co ja właściwie mam zrobić, bo tu jestem od kilku miesięcy dopiero i nie wiem, jak funkcjonuje"
- pani z okienka wykonuje milion telefonów
- najpierw muszę iść do lekarza ogólnego
- lekarz ogólny wypisuje mi skierowanie do specjalisty
- płacę 23 euro, umawiam się na wizytę
- idę na wizytę, dostaję skierowanie na badania (w sumie to dwa skierowania, bo jedno może być wypisane na max +/- 36 euro)
- idę do apteki, zapisują mnie na badania
- płacę 77 euro
- idę zrobić badania wyznaczonego dnia
- czekam na wyniki jakiś tydzień

- Maja -

Fidanzate dell'est / Powody do wybrania dziewczyny ze wschodu

Potevamo forse non parlare del tema caldo di ieri?

Ovviamente dove, se non qui, potevamo parlare di fidanzate dell'est?

La prima volta che ho visto questo screenshot mi sono fatto una risata pensando alle gag dell'Oltreuomo, poi in realtà ho visto che c'è il logo di Rai1, e solo in un secondo momento ho fatto le dovute riflessioni a cui poi sono giunti buona parte degli italiani (e per fortuna).

E' deprimente che ancora ci siano autori pagati per parlare di queste cose, per farlo in questa maniera, e con loro i relativi presentatori (in questo caso, Paola Perego) e ospiti in studio. Ma tutto questo rientra nel genere di cose che fanno parte di programmi come Parliamone... Sabato o La vita in diretta. Perché è ancora giusto scandalizzarsi? Perché paghiamo il canone (si, ora che me l'avete messo in bolletta lo pago anche io) (e a breve lo smezzerò con la Maja, che non risiede qui ma il canone se lo becca lo stesso, tié) e perché la TV privata può anche fare del trash, se lo vuole, ma quella pubblica no. Ok, se il popolo non vuole cultura ma vuole brioches ok... ma queste cose no, non piacciono neanche agli analfabeti funzionali del Belpaese, perché alle ciozze italiane dà comunque fastidio sentirsi messe in secondo piano rispetto alle fregne dell'est.

(Ma la Maja quanto starà capendo di tutto questo? Boh.)

Comunque, se riusciamo a decontestualizzare la cosa (come purtroppo generalmente non riesce a fare il pubblico medio di casalinghe di Rai1) e riportarla al livello di gag stile Oltreuomo (ma gag che fa ridere, a differenza di quelle dell'Oltreuomo che non mi fanno più ridere dal 2013) possiamo allora riderne anche noi (e usare meno parentesi).

E venendo al dunque: è vero o no? So che alla fine ce ne frega di questo: c'è del vero in questi sei motivi?

1) Non lo so (e non lo voglio sapere). Ovvero: se stiamo generalizzando da Lubiana alla Siberia, dalla Lettonia alla Bulgaria... come si fa a farne una regola? Esistono milfone incredibili con 3-4 figli che picchiano sui 50, come comodini che non prendono neanche alla Caritas ad appena 30. Certo è che in linea di massima "nell'est" si figlia prima che in Italia, e generalmente, chi figlia prima conserva/recupera meglio il "fisico marmoreo"... quindi, più che geografia è età media del primo parto.

Ma per quanto mi riguarda, ripeto: non so e non ne voglio sapere.

2) No. Vi garantisco: non è così.

3) No. E dovreste vedere la faccia che ha fatto la Maja quando ha letto questa cosa. Era una roba tipo "uso tutti i coltelli da cucina su di te e poi apro anche la cassetta degli attrezzi e ti finisco con le brugoline dell'Ikea" che mi sono visto sepolto nel cortile di una fabbrica di legname nel voivodato di Świętokrzyskie.

4) No. O perlomeno, non se glielo dichiari apertamente.

5) Devo dare merito alla Maja che è molto brava, anche se prima di ordinare il ferro da stiro da Amazon vorrei essere sicuro che sia davvero capace di stirare. Comunque, non ha imparato in casa sua ma allo studentato di Łódź (vera scuola di vita: se tornassi indietro, Erasmus in Polonia).

6) Anche sull'ultimo punto devo constatare che c'è del vero... anche se talvolta nel sonno si attacca come se io fossi un termosifone.

Insomma: 2/6, anche l'esperienza personale conferma che è solo una lista di cazzate per ridere. E ora che Parliamone... Sabato è stato chiuso, siamo un po' più sereni. Poco, ma un po' di più. Una cosa a alla volta, prima o poi li chiudiamo tutti.

- Atti -

We Włoszech po internecie (za sprawą telewizji publicznej) krąży powyższy jpg, który przedstawia powody do wybrania dziewczyny ze wschodu. Nadmienię, że dla Włochów Polska też jest wschodem :) Pomińmy kwestię takich tekstów w telewizji publicznej... Zrobiliśmy z Enrico porównanie - stereotyp a rzeczywistość. No bo kto lepiej zrobi takie porównanie jak nie my? :D

1. Wszystkie są mamami, ale po urodzeniu dziecka powracają do dobrego wyglądu

Cóż, tutaj swojego przykładu nie podam i mam nadzieje długo go jeszcze nie podawać. Ale fakt jest taki, że w Polsce kobiety szybciej stają się mamami więc nie dziwne, że po porodzie wracają do formy. Znam osobiście młode mamy, na które patrzy się bardzo przyjemnie. Ale to nie jest zasada. Zależy od osoby. Swoją drogą znam też młode Włoszki-mamy, które są niczego sobie (podobnie jak polskie mamuśki, które cóż... potrzebują chyba więcej czasu dla siebie...)

2. Są zawsze sexy. Żadnych dresów i brzydkich piżam

Hmm, jak to piszę, to leżę pod kocem w legginsach, koszulce i bluzie Enrico. Zdarza mi się spać w dziecięcej piżamie w różowe groszki z równie różowym misiem (i kokardką!). Także cóż, nic dodać nie trzeba.

3. Wybaczają zdrady

Nie. Nie. Nie. Jestem za kastracją pedofili i zdradzających. Takich rzeczy się po prostu nie robi. Kiedy Enrico mi to pokazał, spojrzałam na niego z mordem w oczach - zrozumiał szybko (na jego szczęście).

4. Pozwalają swoim mężczyznom na rządzenie w związku

Pomimo tego, że zgadzam się prawie zawsze na prawie wszystko, to jednak się nie porządzi. Po prostu nie uznaję odmawiania dla zasady. Jak mi się coś nie podoba, to muszę to powiedzieć, bo inaczej by mnie chyba rozniosło. A potem postawić na swoim.

5. Są perfekcyjnymi paniami domu, uczą się prac domowych od najmłodszych lat

Cóż, według Attiego to prawda (dobrze, że ma małe wymagania). W sumie jak tak się rozejrzę, to mieszkanie czyste (w miarę) i lodówka pełna (też w miarę). Ja bym miała trochę zastrzeżeń, no ale... upierać się nie będę. Jeśli chodzi o naukę prac domowych w dzieciństwie - zazwyczaj tak to działa, no ale ja akurat dopóki mieszkałam z rodzicami za bardzo się pracami domowymi "dla kobiet" nie przejmowałam.

6. Nie biadolą, nie przyklejają się, nie dąsają się.

Hmmm, to zależy :D Przyklejać się czasem przyklejam jednak, on ale to tak wiecie, okazjonalnie. Co do reszty... staram się jednak tego nie robić (przede wszystkim to nie mam powodów ku temu), ale nigdy nic nie wiadomo :D

I tak właśnie widać, ile warte są stereotypy. Niewiele. Ale pośmiać się można. I na tym koniec. Wiara w stereotypy jest jednak pewnym ograniczeniem. Taki mały morał umieszczony między wierszami :)

- Maja -

La laurea / Obrona pracy dyplomowej

Tipico esemplare di laureato italiano (Atti) (anche se sembra che abbia vinto il Rally di Montecarlo)

Questo post nasce su richiesta... la Maja mi ha scritto "ho raccontato di come festeggiate la laurea, perché in Polonia è tutto triste, non si festeggia sulle strade, la prova finale si fa in 10 minuti e nessuno la vede (e forse è meglio così)".

Ma come, la Polonia è un grande paese!

Vabbè, la laurea qui da noi una volta era una cosa seria... ora la danno a cani e porci (l'ho presa pure io) e alla fine con il 3+2 praticamente hanno sminuito chi fa solo i 3 anni e anche rovinato chi aggiunge il "+2". E poi con le lauree magistrali, i master, i cacchi e mazzi vari, non si capisce più niente.

E alla fine c'è solo gente che festeggia.

Il cosiddetto "esame di laurea" è una sorta di farsa, comunque: i prof hanno già letto la tua tesi (e se non l'hanno fatto, non lo faranno certo in quei 10 minuti) in cui tu cerchi di sintetizzare un lavoro di mesi e mesi e centinaia di pagine. Risultato: i tuoi amici e parenti non capiscono niente, gli altri prof della commissione capiscono poco (e forse è meglio così). Poi esci, aspetti 5 minuti, rientri, e ti dicono il voto.

E poi festa grande, ti vestono da coglione (o ti lasciano in mutande come un coglione) e ti lanciano addosso le uova, ti fanno bere una bottiglia di vino di merda, e ti fanno ubriacare. A volte però ti fanno fare un rinfresco con i parenti. A volte entrambe le cose: e converrete con me che la cosa ha anche risvolti imbarazzanti.

Soprattutto perché in queste condizioni ti viene fatto leggere il sonetto "non ufficiale" (detto anche "papiro") redatto dai tuoi amici, dove vengono elencate senza pietà tutte le tue più grandi figure di merda, i cessi che ti sei scopato, i due di picche che cercavi di nascondere, le droghe che hai preso e le volte che hai vomitato in casa di altri.

Il sonetto è scritto male e a mano, e ad ogni tuo errore di lettura sei costretto a bere dalla bottiglia di vino di merda, che ti è stata legata alla mano con lo scotch.

E' il momento in cui i tuoi genitori, che fino a poche ore prima erano fieri di te, si pentono del fatto di averti messo al mondo.

Comunque, a volte la sera stessa (se non sei finito in coma etilico), a volte qualche giorno dopo, c'è la festa con i parenti, che tendenzialmente sono cene seriose in casa/ristorante con bambini che corrono intorno al tavolo e con un momento (dopo la torta) in cui apri tutti i regali che ti hanno fatto (mentre i parenti di sesso maschile se ne sbattono e correggono il caffè con la grappa). A fine serata si avvicina anche qualcuno di loro e con fare mafioso ti allunga una busta con 50-100 euro (a volte anche qualcosa di più).

Per strada, oltre ai sonetti non ufficiali incollati con la vinavil nelle colonne del centro del tuo paese, compaiono i sonetti ufficiali (almeno, in questa zona d'Italia) ovvero annunci stile funebre con il tuo nome scritto in caratteri dorati.

Tutto ciò è il preludio alla FESTA DI LAUREA, che è forse l'unico motivo che spinge a proseguire in questa giungla di corsi, esami e CFU.

La festa di laurea la organizzi tu, magari insieme a uno o più amici, e la paghi tu. Cioè, i tuoi genitori.

Come dopo la proclamazione, tu cerchi di vestirti bene, ma dopo neanche 90 minuti di festa sei già completamente ubriaco, vestito da coglione e stai leggendo (o rileggendo) il tuo sonetto.

Insomma, ti sei laureato tu, ma la festa vera è degli altri.

Se hai una partner, questo diventa automaticamente l'addetto a tenerti dietro e reggerti la fronte mentre vomiti l'anima.

Gli altri, quando non sono nelle tue stesse condizioni, bevono, ballano, e ogni tanto rimorchiano e scopano.

La più bella festa di laurea è sempre quella degli altri. #maiunagioia .

- Atti -

Kiedy przyjechałam do Włoch i przemierzałam ulice Bolonii pomiędzy wydziałami widziałam dziwne rzeczy. Przebranych ludzi z jakimiś liściami na głowie i pełno konfetti. I dużo wina. Zachodziłam w głowę, o co tu chodzi, aż w końcu zaświtał mi pomysł, że może tak się świętuje wyczekiwaną obronę? To było jedyne sensowne wytłumaczenie. Jakiś czas później spytałam Enrico, czy naprawdę tak wygląda zakończenie studiów. Potwierdził.

Żarty robione przez znajomych, picie wina na ulicy (na marginesie - we Włoszech nie jest to zakazane, podczas kiedy ja w Polsce ze znajomymi, chcąc oszczędzić na balowaniu, musieliśmy się chować po bramach i uważać, żeby czasem na dostać mandatu) - tak Włosi świętują uzyskanie dyplomu. Cóż, nie da się ukryć, że lubią się bawić ;)

Któregoś dnia podczas rozmowy na temat moich studiów (jestem na ostatnim semestrze) i ogólnej dyskusji pt. "co ja zrobię ze swoim życiem", Enrico stwierdził, że chce być na mojej obronie i widzieć mnie z tymi dziwnymi liściami na głowie.

Hm.

Zapytałam, jak wygląda obrona we Włoszech. Okazało się, że na obronę można zaprosić swoich bliskich, którzy oglądają, jak się bronisz rękami i nogami przed komisją. Taka w sumie oficjalna sprawa.

No cóż, jasne, że może być na mojej obronie, ale...

Wspominając obronę licencjatu, oznacza to dla niego czekanie ze mną i resztą (nie)szczęśliwców na korytarzu. Ja go opuszczę na jakieś +/- 10 minut, kiedy wyczytają moje nazwisko, odpowiem w sali przed komisją na kilka pytań i wyjdę. A potem znowu czekamy, aż wszystkich do sali zawołają, odczytają wyniki, pogratulują i do widzenia.

Smutne.

A potem... No żadnych liści, żadnego konfetti. Potem to można sobie pójść do baru. Przemierzyć całą łódzką Piotrkowską i się napić piwa. Albo dwóch. Ewentualnie dziesięciu.

Smutne.

(I to powód, dla którego moja część tego wpisu jest krótsza od tej włoskiej. No dobra, ja nie umiem pisać książek...)

Jednak Włosi pod tym względem bawią się bardziej efektownie. W głowie zrodził mi się nonkonformistyczny pomysł świętowania w Polsce swojej obrony (jak już do niej dojdzie, jestem dobrej myśli - nadzieja umiera ostatnia) we włoskim stylu. Najwyżej będą na mnie dziwne patrzeć. Może nawet znajdę się na łódzkim spotted. A co tam, i tak emigruję.

- Maja -

Sanremo / Festiwal Piosenki Włoskiej w Sanremo

Qualche settimana fa ho acceso la TV e c'era Sanremo. Come si fa a spiegare Sanremo?

Sanremo è il Festival della Canzone Italiana che si svolge a Sanremo, cittadina sul mare in Liguria, e quindi in teoria dovrebbe rappresentare la musica italiana. In realtà, con il passare del tempo, la "canzone italiana", e anche ciò che viene considerato "musica italiana" ha preso una direzione diversa dalla musica che producono o ascoltano gli italiani.

Ormai Sanremo è una cosa a sé, un genere a sé, che coincide solo parzialmente con la musica in classifica o con quella che viene passata in radio.

La "canzone di Sanremo" è più o meno sempre la stessa, almeno 14/15 canzoni su 22 seguono la stessa struttura: partenza lenta con pianoforte/tastiere, strofa cantata bassa e piano, poi ritornello che si apre, subentra la batteria e comincia a suonare tutta l'orchestra, si inizia a cantare usando tutta la voce... e si parla più o meno sempre solo d'amore (felice eccezione il podio 2017).

Gli artisti di Sanremo (che quest'anno sono stati 22, troppi) sono uno zibaldone di artisti decaduti che piacciono ai genitori/giovani nonni (di cui trovi i CD nel cestone dei supermercati in offerta), nuovi talenti dei talent (semi sconosciuti), e qualche rapper giusto per dire che "yo! siamo giovani anche noi, ci stiamo dentro!".

Poi a volte c'è anche quello davvero, purtroppo semisconosciuto ai più, che appena esce il comunicato stampa della Rai è già massacrato di "e chi cazzo è?" nonostante magari abbia centinaia di migliaia di meritatissime views su youtube.

Anche se, alla fine, la musica non è più il vero argomento di Sanremo... e forse non lo è mai stato. Sanremo è tutto il resto: i presentatori, le vallette, i vestiti delle vallette, le gaffe delle vallette, gli oops delle vallette... e insomma, le vallette fanno una buona parte.

Mezza Italia si riversa nella città di Sanremo (a fare cosa? boh, tutti giornalisti) e l'altra mezza Italia si attacca al televisore e guarda Sanremo, twitta su Sanremo, critica Sanremo, e anche chi proprio di Sanremo non gliene frega un cazzo, ci tiene a dirtelo e fartelo sapere: Sanremo non lascia nessuno indifferente.

Per una settimana intera c'è solo e soltanto Sanremo, giornali radio e tv parlano solo di Sanremo, se vai a un concerto il cantante ringrazia il pubblico dicendo "grazie per essere qui e non a casa a guardare Sanremo", ma di solito si tende a non programmare eventi/occasioni particolari durante la serata di Sanremo.

Di solito non vince mai il favorito, a Sanremo, e molto spesso la canzone vincitrice non è la più bella o quella che verrà ricordata più a lungo. Comunque, di almeno 6-7 canzoni di Sanremo saranno riempite radio, televisioni e timeline di facebook per circa tre mesi, fino a quando, nella seconda metà di maggio inizi ad arrivare l'estate e ci si dimentica gradualmente di quasi tutti questi pezzi.

Sanremo ha anche una sezione giovane, in cui partecipi fino ai 38 anni di età, chiamata Nuove Proposte, in cui l'appiattimento più totale la fa da padrone insieme al nepotismo: la metà di questi ceffi viene dalla Accademia della musica di Sanremo e quindi sono totali raccomandati... ci sono 4-5 giovinastri tutti uguali senza talento e senza canzone, uno che è bravo davvero con una canzone bella (e che vince), una figa, e uno che fa lo scemo con una canzone scema, perché ci vuole sempre qualcuno che sdrammatizzi. Quello bravo che vince l'anno dopo va nei big, ma di solito non vince mai. (Gabbani è l'eccezione) (nel senso che non era il più bravo tra le nuove proposte, e nel senso che comunque ha fatto doppietta).

Comunque, il vincitore di Sanremo (quello dei "big", dei grandi) dovrebbe partecipare all'Eurovision, che è una cosa che qui quasi non si caga nessuno (e infatti l'abbiamo ignorato senza partecipare dal 1994 al 2010), ma a volte rinuncia perché non sa cantare in inglese, o non ha interesse nel fare una figura di merda in eurovisione. E comunque, a prescindere che ci vada il vincitore o altro classificato, noi italiani non riusciamo a tifare per uno messo lì da altri che non abbiamo votato direttamente dal quale non ci sentiamo rappresentati (ogni riferimento alla politica è puramente causale). E quindi finisce che gli tifiamo contro. Dai, ma avete sentito "Il Volo"?

E poi scusa, l'Eurovision non è Giochi Senza Frontiere, dai.

- Atti -

Wszędzie na fejsie widziałam wzmianki o Sanremo. Wszędzie. No to pytam się mojej siostry - co to jest Sanremo? Odpowiedziała mi, że jakiś tam konkurs piosenki. No ok. Potem Enrico zaczął wspominać o Sanremo, więc i jego spytałam co to takiego. No i dowiedziałam się. A nawet oglądałam!

Konkurs piosenki włoskiego, której zwycięzca reprezentuje potem Włochy na Eurowizji. Tak w skrócie. No ok - pomyślałam - z tego co kojarzę (ale od dawna już nie śledzę), w Polsce mamy coś podobnego, co potem kończy się na Eurowizji. 

Ale to nie takie proste.

W Polsce (jeśli mnie pamięć nie myli) całość trwa jeden wieczór. No wiadomo, wcześniej wielkie rozdmuchanie tematu w TV, piosenki kandydujące, które krążą wszędzie. Prawie nikt nie śpiewa po Polsku. Dobrze, jeżeli to w ogóle są Polacy. Nie, to nie kwestia dyskryminacji! Ale jeżeli chcemy reprezentować swój kraj, to dlaczego śpiewamy po angielsku? Ok, ktoś się czuję Polakiem z wielu względów choć nim nie jest "z dziada pradziada" - nie ma sprawy. Jednak w moim mniemaniu, jeśli reprezentujemy swój kraj, to powinniśmy używać do tego swojego języka. Ja rozumiem, że tak jest bardziej światowo. No ale jednak...

We Włoszech tak szybko to nie idzie. Sanremo trwa tydzień. Po co się śpieszyć - widział ktoś, żeby Włosi się z czymkolwiek spieszyli? Ja nie. Ani kiedy czekałam na przyjeżdżającego po mnie Enrico, ani kiedy przychodziłam spóźniona na zajęcia, po czym czekałam na jeszcze bardziej spóźnionego wykładowcę. Tak więc tydzień. I o niczym innym nic nie wiadomo, bo we Włoszech istnieje tylko Sanremo. Ale... Przynajmniej śpiewają po włosku! To, co mi się spodobało najbardziej - w końcu to Włochy, konkurs włoskiej piosenki, na Eurowizji zwycięzca będzie reprezentował Włochy, więc śpiewają w swoim języku narodowym! To mnie urzekło, serio.
Tyle z rzeczy czysto technicznych. Chcemy porozmawiać o poziomie prezentowanym w Sanremo i jego polskim odpowiedniku? Cóż, specjalistką to ja nie jestem, ale spróbuję powiedzieć coś od siebie.
Piosenki w Polsce... Z reguły opowiadajace o nieszczęśliwej miłości, papki łatwo przyswajalne przez radio i przeciętnego odbiorcy. Choć muszę przyznać, że rok temu Michał Szpak pokazał coś zupełnie innego - nie tylko jeżeli mówimy o powierzchownym ujęciu show, ale też o samym tekście. Jednak generalnie - łatwo przyswajalny materiał, bez większych ambicji artystycznych.
Sanremo? No cóż, tutaj... podobnie. Piosenki o miłości (ah ci romantyczni Włosi; no dobra, wcale nie tacy romantyczni, ale takie wrażenie sprawiają) - reszta jak wyżej. Ale, ale - w tym roku zwycięzca wcale smętów o nieszczęśliwym zakochaniu nie śpiewał! Jak dla mnie na plus.
Ale nie zmienia to faktu, że już zaczyna się przejadać - ciągle w radio jak i telewizji (podobnie, jak i reszta uczestników festiwalu).
No a poza tym, wielki szał na zwycięzców (liczba mnoga, ponieważ mówię o włoskim Sanremo i polskiej Eurowizji) i ich piosenki. Nagle stają się sławni (zazwyczaj byli już wcześniej, ale teraz już w ogóle fejm na całego) i świecą wszędzie jak #milionymonet. Szał, szał, szał (i tak kilka miesięcy) i po szale. Nikt nic nie pamięta.
Takie 5 minut sławy XXI wieku. Zaśpiewaj coś na festiwalu. Coś, co spodoba się wszystkim (niby nie da się dogodzić wszystkim, ale chociaż demokratycznie - większości). Będzie o Tobie głośno. A potem wszyscy zapomną. Takie czasy - intensywnie i szybko. I tyczy się to też muzyki. Nawet festiwalu włoskiej piosenki.
Swoją drogą wiele razy słyszałam, że muzyka włoska taka wspaniała, ah i oh. Najczęściej od osób, które Włochy poznały tylko jedząc w Polsce pizzę i makaron. Jeżeli mam się wypowiedzieć jako przeciętny odbiorca, w żaden sposób nie związany z muzyką, a jedynie obserwujący od czasu do czasu, co się na scenie muzycznej dzieje (choć rzadko), wcale bym się tak nie zachwycała. Według mnie, rzeczywistość włoskiej muzyki, wcale się od tej polskiej wiele nie różni.

- Maja -

Benvenuti / Witajcie!

Benvenuti!

Il senso di questo blog è molto semplice: sto con una ragazza polacca che vive da poco in Italia, e ogni tanto le racconto qualcosa del nostro Paese (in italiano). Non so esattamente cosa ne capisca e che idea si faccia, ma pensavo che potesse saltare fuori una cosa divertente raccogliendo un po' delle cose che racconto (e di quello che lei ne capisce).

Tranquilli: se escludiamo le parole wódka, Szczęsny, Żubrówka e Lewandowski (per le quali comunque ho fatto uso di copia e incolla) non so il polacco.

- Atti -

Hej!

Powód powstania tego bloga jest banalny - mieszkam we Włoszech i jestem z Włochem, który pokazuje mi ten kraj i podpowiada, jak tu żyć (#JakŻyćPaniePremierze). Niby wciąż Europa, ale z kolejnymi spędzonymi tu miesiącami widzę coraz więcej różnic. I tak sobie z tych różnic śmieszkujemy wspólnie, więc chcemy się podzielić tym z Wami!

- Maja -